Διδαχή
Περί του «καιρού της Αποστασίας» στις μέρες μας καί της εξ αυτής εξάρσεως των «Παθών της Ατιμίας»
(Ρωμ. α', 26)
Εισαγωγή
Αγαπητοί μου πιστοί Χριστιανοί,
Στις μέρες μας ήδη καλλιεργείται καί βιούται μέσα στόν κόσμο η κατ’ εξοχήν Μεγάλη Αποστασία, περί της οποίας μιλούν καί προφητεύουν σαφώς, τόσον η Αγία Γραφή όσον καί οι θείοι Πατέρες.
Αυτή η παρουσιαζόμενη σήμερα όλως ιδιάζουσα ποιοτικώς καί ποσοτικώς Αποστασία μέ κριτήριο τά όσα ορίζει ο Νόμος καί ό Λόγος του Θεού, προετοιμάζει καί καλλιεργεί μετά βεβαιότητος εκείνο τό σαθρό, διεφθαρμένο καί εξαθλιωμένο υπόβαθρο, μέσα από τό οποίο θα δυνηθεί να αναδυθεί καί να αναφανεί ο προφητευμένος από τις Γραφές καί τούς Αγίους, ο Έσχατος Αντίχριστος!
Αυτή ή εκ Θεού Αποστασία στις μέρες μας, καλπάζει μετά συνεχώς επαυξανόμενης ταχύτητος καί θλιβεράς τραχύτητος γιά να καταλήξη πρός τήν άνευ προηγουμένου ακροτάτην αιχμήν της, αναφορικώς, όχι μόνο ως πρός τό «κοσμοθεωρητικό», αλλά, κατά αναπόδραστον συνέπειαν, καί ως πρός τό «πρακτικό» και το «ηθικό» πεδίο!
Οφθαλμοφανώς καί όλως ιδιαζόντως, αναφαίνεται σήμερον τόσον η πολλή ασέβεια πρός τόν Δημιουργό μας καί Θεό μας, μέχρι καί η άλογος άρνησι της Υπάρξεώς Του, όσον καί η εξωφρενική ηθική διαφθορά μεταξύ ημών των ανθρώπων.
Τό κακό επληθύνθη στις μέρες μας υπερβαλλόντως επί της γης, ώστε τούτο πλέον διαπράττεται ευκολώτερα, ανετότερα καί ευρύτερα καί, προπαντός, αναιδέστερα, υποβοηθούσης μάλιστα καί της εν πολλοίς κακής χρήσεως της μετά ραγδαιοτάτων ρυθμών εξελισσομένης τεχνολογίας!
«Πάντες εξεκλίναμεν» κατά τόν ψαλμωδόν Δαυίδ, καί ουαί καί αλλοίμονον όταν θα ξεχειλίση κάποια στιγμή τό ποτήριο της Υπομονής τού Θεού!
Στις ημέρες μας προβάλλεται ασύσταλα η αμαρτία,
καί προσβάλλεται πρωτόγνωρα η Αρετή!
Τώρα κορυφούται τό κακό μέσα στόν κόσμο, ώστε να προσβάλλεται ο πνευματικός καί σωτήριος τρόπος ζωής, πού μας δίδαξεν ο ανυπέρβλητος καί υπέρχρονος Λόγος του Θεού και οι θεόπνευστοι Αγιοι της Εκκλησίας μας καί, κατά συνέπεια, να προβάλλεται πλέον η αμαρτία, ωσάν να είναι τάχα... «φυσιολογική»!!!
Η Αρετή (πίστις, θεοσέβεια, τιμιότης, αγνότης, αυταπάρνησις, ταπείνωσις, αυτομεμψία, αφιλοχρηματία, σωφροσύνη, εγκράτεια, ελεημοσύνη, λιτότης, ολιγάρκεια, μετάνοια, γενικώς η αγιότης καί μάλιστα η Αληθινή Αγάπη (όπως δηλαδή μάς την δίδαξε ο Χριστός μας καί όχι όπως την παρανόησαν καί την νόθευσαν οι άνθρωποι), παρουσιάζονται πλέον, ως... παρωχημένα, αχρείαστα ή καί άχρηστα!
Δυστυχώς αυτή η επικίνδυνος πορεία καί εφάμαρτος νοοτροπία εμφανίζεται εμφαντικώς ακόμη καί μεταξύ ημών τών θεωρουμένων ορθοδόξων Χριστιανών!
Όταν όμως η αμαρτία αμνηστεύεται, ή και «ωραιοποιείται», σημαίνει ότι είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον πλέον να προβληματίση, να ταρακουνήση, καί να ωθήση τον αμαρτάνοντα πρός την σωτήριον Μετάνοιαν!
Άλλ’ όμως, όπου δέν υπάρχει αληθινή Μετάνοια, εκεί ασφαλώς δέν υπάρχει ούτε η λυτρωτική παραδοχή της, ούτε η εν τω Μυστηρίω εξομολόγησίς της. ’Ή, καί αν υπάρχη, αυτή είναι μόνον τυπική, «διά των χειλέων» μόνον, εξωτερική. Δέν είναι καθαρά καί ειλικρινής. Δέν ενεργείται μέ την δέουσαν συντριβήν καρδίας καί μέ πραγματική διάθεσιν διορθώσεως. Άλλ’ ούτε καί μέ απόφασιν αλλαγής τρόπου σκέψεως καί εξαγιασμού της ζωής μας!
Πώς είναι δυνατόν να μετανοήση κάποιος δι’ άμαρτίας, τας οποίας, ενώ μέν τάς διαπράττει, δέν τάς παραδέχεται όμως ως αμαρτίας, αλλά τας θεωρεί απλώς ωσάν παρωνυχίδας; Εσχάτως μάλιστα, να καταντήσουν να νομίζουν κάποιοι, ότι ακόμη καί αισχραί αμαρτίαι, δύνανται τάχα να αποτελούν καί αιτίας... «υπερηφάνειας»! Ουαί καί αλλοίμονο διά την επερχομένη εκ Θεού φοβερόν οργήν, εάν δέν ύπαρξη η εκ βαθέων Μετάνοια!
Σκεφτείτε το καλά καί πέστε μου ειλικρινά, αγαπητοί μου πιστοί Χριστιανοί:
Υπάρχει μήπως χειροτέρα αμαρτία από την αμετανοησία; Καί μάλιστα, όταν αυτή ή αμετανοησία προέρχεται από την αμνήστευσιν πολλών σοβαρών, ακόμη καί θανάσιμων αμαρτημάτων;
Η τοιαύτη αμετανοησία αποτελεί ασφαλέστατα εσχάτην ανοησίαν!
Μήπως δέν συνιστά αυτή άκριβώς η εμμονή μας εις την αμετανοησία, την βλασφημίαν κατά του Αγίου Πνεύματος; Αυτήν δηλαδή την βλασφημίαν περί της οποίας ομιλεί ο Κύριός μας, καί η οποία ουδόλως δύναται βεβαίως να οδήγηση εις Μετάνοιαν. Καί άρα ούτε εις άφεσιν αμαρτιών. Αλλ’ επομένως οδηγεί εις την αιώνιον καταδίκην (Μάρκ. γ', 29);
Κατάστασις Πολιορκίας
Πολλά τά αίτια καί πολύμορφοι αι εκδηλώσεις της εκ του Θεού Αποστασίας μας κατά τας ημέρας μας!
«Κατάστασις Πολιορκίας», έσωθεν καί έξωθεν!
Καί κατ’ άρχάς μέν, η μέχρι πρό τίνος μεγάλη αφθονία των υλικών αγαθών, η εικονική μας ευμάρεια, καί η νομιζομένη πολυτέλεια, μας ενέπαιξαν τόσο πολύ τον νουν, μας ενάρκωσαν τόσο βαθιά τάς καρδίας καί μάς ενέκρωσαν τόσο συντριπτικά τά πνευματικά μας κριτήρια καί τά σωτήριό μας αισθητήρια, ώστε να βιώνωμεν στις μέρες μας τρομερόν σύγχυσιν καί τραγικήν παράνοιαν!
Όπως λέγει ή Γραφή: «Καί έφαγεν Ιακώβ καί ενεπλήσθη, καί απελάκτισεν ο ηγαπημένος' ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη, καί εγκατέλιπε Θεόν τόν ποιήσαντα αυτόν, καί απέστη από Θεού, του Σωτήρος αυτού»(Δευτ. 32, 15).
Ώς εκ των ώς άνω, συνεχίζομεν μέχρι καί σήμερον, να ζώμεν αμέριμνοι, ώς υπνωτισμένοι, ως «να μήν συμβαίνη τίποτε», ως ζώντες μεν βιολογικώς, αλλά, δυστυχώς, ως ύπάρχοντες νεκροί πνευματικώς, καλλιεργούνται την προτέραν μας αμαρτωλό συνήθειαν, καί παραμένοντες προσκολλημένοι εις την αγωνιώδη μέριμναν διά τά μάταια καί τά κίβδηλα, τά ανούσια καί τά ανώφελα, του νυν αιώνος, του απατεώνος!
Καί δέν ευρίσκομεν, ισχυριζόμεθα, καιρόν να συλλογισθώμεν περί του Θεού, περί του επερχομένου βεβαίου (αλλά συχνάκις καί βιαίου) βιολογικού μας θανάτου, περί της επερχομένης φοβεράς Ημέρας της Κρίσεως, περί της Μελλούσης Ζωής καί περί των θεοδιδάκτων τρόπων πρός επίτευξι της Αιωνίου Σωτηρίας μας.
Προσηλώσαμεν δυστυχώς τά βλέμματά μας εμπαθώς προς την παρερχομένην ύλην καί την προερχομένην εξ αυτής οδυνηράν ηδονήν, καί το εξ αυτών αναδυόμενον αδυσώπητο άδυτο όνειδος!
Αναζητοὐμεν ψεύτικη καί παροδικήν παρηγοριάν εις απατηλάς συναναστροφάς καί ψυχοφθόρους «ψυχαγωγίας», διά μέσου ποικίλων δαιμονικών εκδηλώσεων, όπως π.χ. νυκτερινών καί σκοτεινών «ευκαιριών», καί εν γένει διά της ελαφρά τή καρδία διαπράξεως πράξεων πονηρών, περί των οποίων ο λόγος του Θεού ρητώς αποφαίνεται' «τά γάρ κρυφή γινόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστι καί λέγειν» (Έφ. ε', 12).
Η πολύμορφος ακολασία πλεονάζει πλέον εις τον κόσμον, αδιακρίτως δόγματος καί φυλής.
Τραγικώτερον όμως ότι πλεονάζει, δυστυχώς, καί μεταξύ ημών, των θεωρούμενων ορθοδόξων χριστιανών!
Ξεχνάμε (ή απωθούμε στα άδυτα του Είναι μας) τό αναμφίβολο γεγονός ότι, ο τρόπος ζωής της αισχύνης καί της προβολής των «παθών της ατιμίας» (Ρωμ. α', 26) αποτελεί, κατά τον αδιάψευστον λόγο του Θεού, ασφαλεστάτην καί μετά πάσης βεβαιότητος οδόν απώλειας
Αποτελεί μάλιστα οδόν αμετακλήτου ολέθρου, βαθμηδόν, σε προσωπικό, κοινωνικό, εθνικό, φυλετικό καί τελικώς σέ παγκόσμιο πεδίο.
Δύναται όμως να μάς σώση, όσους η έγκαιρη καί αγία Μετάνοια, μας επιστρέφει καί μας οδήγηση στόν μοναδικό Σωτήρα μας, τον Κύριόν μας Ιησού Χριστόν!
Ή 'Αγία Γραφή περιγράφει προφητικώς τούς «Εσχάτους Καιρούς»
Ο Απόστολος Παύλος περιγράφει προφητικώς, αλλά καί ευκρινώς, τά χαρακτηριστικά τού σημερινού κόσμου των «εσχάτων ημερών», δηλαδή των καιρών της από του Θεού Εσχάτης μας Αποστασίας:
«Εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί' έσονται γάρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, εχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δέ δύναμιν αυτήν ειρημένοι» (Β' Τιμ. γ', 1-5).
Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματική απεικόνισις του τρόπου ζωής του συγχρόνου ανθρώπου: Η αποστασία μας δηλαδή από τον Δημιουργό μας καί η περιφρόνησης μας προς οσα Αυτός, από άπειρον Αγάπη, μάς παραγγέλλει διά την σωτηρίαν μας!
Τό αποκορύφωμα μάλιστα της αμαρτίας μας είναι ότι δεν αγαπώμεν με όλην την ψυχήν μας, τον νουν καί την καρδίαν μας, τον Κύριόν μας καί Θεόν μας! Καί κατά αναπόφευκτον συνέπειαν, ούτε καί τον πλησίον μας αγαπώμεν, ο οποίος (ο κάθε πλησίον μας) είναι κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος!
Πώς όμως να αγαπήσωμεν τον Θεόν μας, όταν ματαιοπονούντες προσπαθούμε «ψυχαναγκαστικώς» καί «κομπλεξικώς», (ίσως καί διά να εφησυχάζωμεν τά ενοχικά μας σύνδρομα, πλήν όμως ματαίως), να αρνηθόμεν καί αυτήν ακόμα την Υπαρξίν Του;
Πώς είναι δυνατόν να αγαπήσωμεν Εκείνον, του οποίου προσπαθούμε να αρνηθούμε εθελοτυφλούντες, ακόμη καί αυτήν την Ύπαρξίν Του;
’Από δε την τοιαύτην απιστίαν μας καί την τοσαύτην έλλειψιν της προς τον Χριστόν Αγάπης μας, προέρχονται αναμφιβόλως καί αναδύονται αναποφεύκτως τά μεγάλα δεινά, πού εφορμούν εφιαλτικώς καί καταδιώκουν καταδυναστικώς τον άνθρωπο της εποχής μας.
Εσκοτίσθη η διάνοια ημών των ανθρώπων από τό πάθος τον πολυπρόσωπου μας εγωισμού: Την εμπάθεια, την φιλαργυρία, την κενοδοξία, τον τζόγο ( = επιδίωξης μετά μανίας εύκολου καί παρανόμου «κέρδους»), τά ναρκωτικά ( = αναζήτησης ψεύτικης ευτυχίας, διότι δεν πιστεύομεν εις τον Θεόν, την Πηγήν της αληθινής ευτυχίας), την ασωτία ( = εκζήτησις αχαρίτου χαράς μακρυά από την Πηγή της Χαράς καί πάσης Χάριτος, τον Σωτήρα μας Χριστόν), καί μάλιστα την ύπουλη καί απατηλή θεοποιημένη φιληδονία, πού αποτελεί καί αυτή μίαν άλλην παρδαλήν παραλλαγήν της παρδάλεως (πρβλ. Άποκ. ιγ', 2), δηλαδή του πολύμορφον τέρατος, τού ακράτου εγωισμού μας!
Η εσχατη αισχρότης των «ομοφυλοφιλικών σχέσεων»
καί άλλων παρομοίων έκφυλων πράξεων
Δεν υπάρχουν δυστυχώς στην ανθρωπίνην γλώσσα ικανά λόγια διά να ομιλήσωμεν διά την βδελυράν, ενώπιον Θεού καί πιστών ανθρώπων, επανεμφανιστεί- σαν εν εξάρσει καί την επεκτεινομένην εν αναισχυντία απροκάλυπτον παρεκτροπήν καί δολεράν διαστροφήν, των λεγομένων «ομοφυλοφιλικών σχέσεων».
Εμφανίζονται τοιαύται παρεκτροπαί ακόμη καί εις θεωρούμενα «χριστιανικά» έθνη καί λαούς. Αύταί αι διαστροφαί θα οδηγήσουν την κοινωνίαν, βαθμηδόν, αμετακλήτως καί αναποφεύκτως, εις απερίγραπτον καταστροφήν, όπως επακριβώς συνέβη εις τά Σόδομα καί τά Γόμορρα, των οποίων οι κάτοικοι, ενώ ζούσαν αμερίμνως καί αμετανοήτως υπό τό καθεστώς της τοιαύτης βδελυγμίας, ήλθε ξαφνικά η καταστροφή, ωσάν αναπόφευκτος καρπός της αμαρτίας!
Πνευματικός Νόμος:
Ο διαστροφικός τρόπος ζωή θα Επιφέρη Αναποφεύκτως
καί διαστροφικόν τρόπον καταστροφής!
Αυτό αποτελεί δυστυχώς Αδυσώπητον καί άναπότρεπτον νομοτέλειαν του «παρά φύσιν» τρόπου ζωής!
Λειτουργούν καί εδώ, όπως καί πάντοτε, οι Πνευματικοί Νόμοι, όπου έθεσεν ο 'Υψιστος, διά την εύρυθμον λειτουργία του κόσμου!
Διά τούτον τον λόγον καί ο μέγας Πατήρ της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιερώνυμος προεφήτευε λέγων: «όταν επέλθη ο καιρός κατά τον οποίον θα αμνηστευθή„ θεσπισθή νομικώς καί γίνη αποδεκτό από τούς θεωρουμένους «χριστιανικούς λαούς» ως τρόπος ζωής το βδέλυγμα της ομοφυλοφιλίας, τότε αναποφεύκτως θα επακολουθήση ταχέως καί ο ερχομός του Εσχάτου Αντίχριστου! Διότι ο τελικός Αντίχριστος, τοιαύτα ζοφερά καί βρωμερά υπόβαθρα «αναμένει» να αναφανούν εμφαντικώς επί της γης, ώστε να διευκολυνθή καί να γίνη αποδεκτή η εμφάνισίς του μέσα εις τον κόσμον»! (σ.σ.: άπόδοσις εκ του λατινικού πρωτοτύπου, λόγων του Αγίου Ιερωνύμου, στούς οποίους έκανε πλειστάκις αναφοράν σε ποικίλα κηρύγματά του, ο μακαριστός "Αγιος Γέροντας της Λαρίσης, Αθανάσιος Μυτιληναίος).
Τά πάθη μας, οφείλομε μετά ηρωικής αγωνιστικότητος, συνεπούς αυταπαρνήσεως καί γνήσιας Πίστεώς εις τον Σωτήρα μας Χριστόν, να τά καθιστώμεν αντικείμενα μετάνοιας, εξομολογήσεως καί ανενδότου αγώνος πνευματικής αντιμετωπίσεως, εάν επιθυμούμε να εύρωμεν "Έλεος από τον Κύριον!
Αλλ’ είναι τελείως ανεπίτρεπτον ενώπιον τού Κυρίου, τά τοιαύτα πάθη καί αμαρτήματα, να τά αμνηστεύωμεν, πολλω δε μάλλον να τά δικαιολογούμε καί να τά... «νομιμοποιούμεν». Πρό πάντων δε, να τά θεωρούμε καί... σάν «αιτίαν υπερηφάνειας»!
Σάς ερωτώμεν αγαπητοί μου Χριστιανοί: Μήπως αυτό τό κατάντημα δεν αποτελεί έσχατην Ύβριν κατά τού Δημιουργού μας;
Η ανατροπή της εν 'Αγίω Πνεύματι Ζωής μας, απεργάζεται καί επεξεργάζεται βαθμηδόν, τον όλεθρον καί την καταστροφήν του κόσμου
Παλαιότερον οι άνθρωποι αισθάνοντο εντροπήν, όταν έπιπτον εις σοβαρά αμαρτήματα.
Σήμερον όμως, δυστυχώς, παρήλθεν ο καιρός της Αγίας Αισχύνης καί της Σωτηρίου Εντροπής καί επήλθεν πλέον ο καιρός της άγριας αναισχυντίας καί της απροκαλύπτου αδιαντροπίας, όπου αι εκ της πωρώσεως των συνειδήσεων αμνηστευθείσα αμαρτία διαπράττονται πλέον ανευθύνως καί επιπολαίως, άνευ της «αγίας συστολής» καί άνευ των θεαρέστων καί εν ταπεινώσει θεραπευτικών «τύψεων της συνειδήσεως», αι οποίαι δύνανται να μάς οδηγήσουν, εάν τό θελήσωμεν, εις την πραγματικήν Μετάνοιαν καί εις την αγίαν Επιστροφήν! Καί επομένως εις την αιώνιον Ζωήν!
Σήμερον καλλιεργείται εντέχνως -δυστυχώς ακόμη καί από θεωρούμενους ωσάν τάχα «πνευματικούς ανθρώπους»- η φίμωσις, η πώρωσις, έως ,καί η, ει δυνατόν, θανάτωσις της συνειδήσεως, μεθοδεύεται η έξάλειψις από των καρδιών των ανθρώπων, των άγιων νοημάτων: Του φόβου του Θεού, της αθανασίας της ψυχής, της προσδοκωμένης Αναστάσεως των κεκοιμημένων, της αναμενόμενης Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, της αναποφεύκτου Ημέρας της Κρίσεως, της επερχομένης Συντέλειας του Αιώνος τούτου, της Μελλούσης Ζωής!
Καί καταβάλλεται συστηματικώς, ιδιαζόντως στις ημέρες μας, η προσπάθεια, να αποσιωπώνται καθοριστικοί διά την Σωτηρίαν μας έννοιαι, όπως π.χ. «αμαρτία», «ενοχή», «κρίσις», «τιμωρία», «κόλασις», «μετάνοια», «συγχώρησις», , «επιστροφή εις τον Θεόν», «παράδεισος», «αιωνιότης», «Βασιλεία του Θεού»!
Τώρα επήλθεν πλέον ο καιρός, όπου γίνεται συστηματική προσπάθεια (προπαγάνδα) από τούς «κρατούντας», ώστε να αποσιωπώνται ή να άμνηστεύωνται ή να δικαιολογούνται αι αμαρτίαι, ακόμη καί αι θανάσιμοι! Άλλ’ όμως όλα αυτά ουδόλως δύνανται να εξαφανιστούν! Απωθούνται προσωρινώς εις το υποσυνείδητο του ανθρώπου καί θα έλθει δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, η ημέρα καί η ώρα, πού θα αναδυθούν δριμύτερα, φοβερότερα, απειλητικότερα!
Αι αμαρτία έπαυσαν πλέον να θεωρούνται αυτό, πού πραγματικά είναι: Δηλαδή χωρισμός από τον Δημιουργό μας καί άρα θάνατος!
Αι αμαρτία δεν κατονομάζονται πλέον μέ τό αληθινό τους όνομα!
Καί αυτό αποτελεί την Κορυφαίαν Αμαρτίαν!
Διότι:
Κορυφαία 'Αμαρτία είναι η μή παραδοχή της αμαρτίας, ως αμαρτίας.
Κατ’ επέκτασιν μάλιστα, καί εξ αντιθέτου, χλευάζεται η σωτήριος Αρετή!
Ο Χριστός μας δεν «προκαταδικάζει» κανέναν άνθρωπο, αλλά αναμένει την Μετάνοια καί την Επιστροφή του καθενός μας στό Άγιό Του Θέλημα!
Ο Χριστός, ο οποίος μάς ηγάπησε μέχρι του επονειδίστου Σταυρικού του Θανάτου, μάς δίνει τά αναγκαία πνευματικά εφόδια γιά να μετανοούμε καί να σωζώμεθα, όσοι πιστεύουμεν εις Αυτόν καί όσοι επιλέγουμε να Τον ακολουθήσουμε καί να ανήκουμε στην αγίαν του Εκκλησία!
Δεν στηλιτεύεται ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί καί εξομολογείται ταπεινά τό πάθος, πού τον πολεμά, καί αγωνίζεται να τό διορθώση μέ την Χάρι του Κυρίου!
Έν τη Εκκλησία:
Δεν καταδικάζεται ο πάσχων άνθρωπος αλλά καταδικάζεται αυτό τούτο τό πάθος το οποίο καταστρέφει τον άνθρωπο!
Τό κάθε έκφυλο πάθος δηλητηριάζει θανάσιμα εκείνον, ο οποίος τό αποδέχεται, τό καλλιεργεί καί επιδιώκει εκουσίως να το διαπράττη, καί δη αμετανοήτως καί ελαφρά τη καρδιά, μέσα στην ζωή του.
Η Εκκλησία είναι «Πνευματικό Νοσοκομείο», οπού δυνάμεθα να προστρέξουμε εν Μετάνοια, όλοι όσοι πιστεύουμε σ’ Αυτήν, γιά να θεραπευτούμε από τό «πάθος» ή τα «πάθη» μας. Να αποτινάξωμεν τον ζυγόν της δουλείας καί να απολαύσωμε τελικώς την εν Χριστώ Ελευθερία!
Λέγει η Γραφή' «Έάν ουν ο Υιός υμάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ίωάν. η', 36).
Καί πάλιν άλλου η Γραφή λέγει- «Τη ελευθερία ή Χριστός υμάς ηλευθέρωσε, στήκετε, καί μή πάλιν ζυγω δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. ε', 1).
Η Εκκλησία μάς παρέχει τά πνευματικά φάρμακα, ώστε να λάβωμε την θεραπεία, όλοι όσοι πάσχουμε, καί θα θελήσουμε αληθινά να αγωνισθούμε ταπεινά, γιά να θεραπευθούμε από τά «πάθη μας».
Η Εκκλησία παρέχει τά θεραπευτικά μέσα (τα Άγια Μυστήριά Της, μαζί μέ όλα τά άλλα σωτήρια πνευματικά Της όπλα), σέ εκείνον πού θέλει πραγματικά να πολεμήση εν Κυρίω καί να επιτύχη την Αιώνια Ζωή! Αυτήν την Ζωήν, πού χαρίζει ο Κύριος σέ όσους τον Πιστεύουν καί αγωνίζονται στην τήρηση των Εντολών Του!
Ο Χριστός δεν έγινε άνθρωπος γιά να καταδικάση τον κόσμο!
Ο Χριστός ενηνθρώπησε γιά να τον θεραπεύση καί να σώση τον άνθρωπο καί τον κόσμο Του!
Όσους όμως τό θελήσουν!
Η Εκκλησία καταδικάζει την διάπραξι της αμαρτίας, διότι η αμαρτία μολύνει, συντρίβει καί τελικώς καταστρέφει τον άνθρωπον, ψυχή τε καί σώματι.
Η αμαρτία καταστρέφει εκείνον τον άνθρωπον, που ενσυνείδητα καί αμετανόητα την διαπράττει καί, ακόμη χειρότερον, την προπαγανδίζει, παρασύροντας δυστυχώς καί άλλους στόν πνευματικό γκρεμό!
Η Εκκλησία αγαπά τον άνθρωπο σωτήρια καί αληθινά- καί βοηθά τον κάθε πιστό χριστιανό, ώστε να απαλλαγή (εάν αυτός τό θελήση καί αγωνισθή προς τούτο), από τά «πάθη» του καί να λάβη την θεραπεία καί τελικώς να αξιωθή τό στεφάνι ενός, συχνάκις μαρτυρικού μεν, άλλ’ οπωσδήποτε αγίου εν Χριστώ αγώνος!
Εάν κάποιος ισχυρίζεται ότι πάσχει από ένα «πάθος», (π.χ. τό πάθος της ομοφυλοφιλίας), αλλά άγωνίζεται με Πίστι καί ανδρείαν, εισερχόμενος μέσα στην «Κιβωτό της Εκκλησίας», γιά να υπερβή αυτό του τό πάθος καί τελικώς κατορθώνει να τό υπερνικήση καί να μήν διαπράττη πλέον την αμαρτία, τότε αυτός όχι μόνον δύναται να ελευθερωθή, μέ την Χάριν του Χριστού, αλλά μπορεί ακόμη να αναδειχθή σέ άγιο, ένεκα του πνευματικού του αγώνα, πού αποτελεί συνέπεια της Πίστεως καί της Αγάπης του προς τον Χριστό!
Ο αγωνιζόμενος εν Κυρίω, αμείβεται από τον Χριστόν γιά τον ανένδοτο καί πνευματικό αγώνα πού διεξάγει, χρησιμοποιώντας τά άγια όπλα, πού του προσφέρει η Εκκλησία, δηλαδή τά ιερά Μυστήριό Της, ώστε να παύση επιτέλους να διαπράττη την αμαρτίας έως τέλους!
Καί τό τέλος είναι η Σωτηρία καί η Αιώνιος ζωή!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ. ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ. ΔΙΔΑΧΗ. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΕΞΑΡΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΗ ΑΤΙΜΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.
http://ift.tt/2eoEO3Q
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου