Π. Α. Ανδριόπουλος
Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα
….
Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος
λέει ο Ελύτης στη συλλογή του «Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά».
Και πάντα με ενδιαφέρει αυτό το «τίποτα». Η ιδέα αλλά και η αίσθηση να ζεις με το τίποτα. Όπως με εκφράζει και το «ελάχιστο» και η σχέση του με το «τίποτα».
Πάλι ο Ελύτης μας λέει: Η απόσταση από το «τίποτε» στο «ελάχιστο» είναι πολύ μεγαλύτερη παρ’ ό,τι από το «ελάχιστο» στο «πολύ» (από τα «ΜΙΚΡΑ ΕΨΙΛΟΝ»)
Έτσι, με αληθινή συγκίνηση δέχθηκα το «Κάτι από το τίποτα» (Οκτώβριος 2017, Εκδόσεις «Πικραμένος») του αγαπητού μας ποιητή Δημήτρη Κάββουρα.
Πρόκειται για μια κομψή μικρόσχημη έκδοση, που περιλαμβάνει στοχασμούς σε στίχους, αποφθέγματα και αφορισμούς του πατρινού ποιητή, μαζί με σχέδια δικά του που ανασύρθηκαν από τα συρτάρια του.
Η συγκίνησή μου πολλαπλασιάζεται βλέποντας πως η σύλληψη της ιδέας και ο σχεδιασμός της έκδοσης ανήκει στην αγαπημένη μου φίλη Νέλλη Βουτσινά, η οποία είναι συνώνυμη του ακριβού βιβλίου. Είτε το σχεδιάζει είτε το διαβάζει είτε το παρουσιάζει είτε το προτείνει.
Κι εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ ακριβό βιβλίο, το οποίο είναι πολύ μικρό, πολύ φτηνό (ως προς την τιμή) και ασχολείται με το «τίποτα»!
Κάτι ἀπὸ τὸ τίποτα
ἦταν ἡ ἀρχή
όπως λέει κι ο Δημήτρης Κάββουρας.
Στο «Κάτι από το τίποτα» ιχνηλατούνται ο χρόνος, η μνήμη, ο έρωτας, η γνώση, η υπαρξιακή πλήξη, η ανησυχία… Νομίζω πως συντελείται αυτό που λέει ο Διονύσης Καρατζάς και έχει βάλει ο Δ. Κάββουρας ως μότο:
Τις λέξεις, όταν παλιώνουν,
να τις ρίχνετε στα ποιήματα.
Μέσα σ’ αυτά θα ξαναβρούν την αλήθεια
και τη λάμψη τους.
Μέσα στους στίχους και τους αφορισμούς του Δ. Κάββουρα οι λέξεις ανακαινίζονται! Και όταν επιστρατεύονται ως «Κάτι από το τίποτα», αναβαπτιζόμαστε στα νάματά τους.
Γιατί
Τα χίλια μπορεί να χρειάζονται
ακόμα ένα•
ενώ το ένα, τίποτα.
Ο κ. Δημήτρης Κάββουρας αναχώρησε χθες για το ταξίδι στην αιωνιότητα.
Είχα την τύχη να τον συναναστραφώ και να συνεργαστώ μαζί του ποικιλοτρόπως.
Ακόμα και συνέντευξη είχα κάνει μαζί του για τον Τηλεοπτικό Σταθμό της Μητροπόλεως Πατρών "Λύχνος".
Ήταν ατελείωτες οι συζητήσεις μας για τον θείο του, σπουδαίο ψάλτη, Χρήστο Σπηλιόπουλο, για τον αδελφό του, τον περίφημο μουσικό Θεόφιλο Κάββουρα, για την κλασική μουσική, για την δική του ποίηση, αλλά και για την πίστη στον Θεό.
Μας αφήνει προς παρηγορίαν το πλούσιο και σημαντικό ποιητικό και λογοτεχνικό του έργο. Δεν είναι λίγο...
Νομίζω πως η σύνδεσή του με την πόλη, την Πάτρα, ήταν άρρηκτη.
Έτσι κι αλλιώς ταξίδεψε ελάχιστα... Ασάλευτη ζωή, με περιπάτους στην πόλη που αγάπησε.
Καλό ταξίδι κύριε Μίμη μας.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου