 |
| Η Ενωτική Σύνοδο στην Αγία Σοφία Κιέβου (2018) |
Τοῦ Ἀριστείδη Πανώτη
Ἓνας πασίγνωστος δάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τοῦ Ὡριγένη, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς διέσωσε στοὺς «Στρωματεῖς» του τὸ τοῦ Εὐριπίδη ὃτι: «Εἶναι ὂλβιος ὃστις τῆς Ἱστορίας ἒσχεν μάθησιν». Αὐτὸ σημαίνει ὃτι ὃποιος φροντίζει νὰ ἒχει καλύτερη ἱστορικὴ μάθηση τῶν γεγονότων καὶ μάλιστα συνδυάζει τὶς ἐμπειρίες του μὲ τὰ σύγχρονά του συμβάντα ἒχει βαθύτερη καὶ καλύτερη γνώση τῶν συντελεσθέντων πρὸς τοῦτο καὶ ἡ Ἱστορία κατὰ τὸν Κικέρωνα γίνεται «ὁ δάσκαλος τῆς ζωῆς» («Historia …magistra vitae»).
Ἀναδιφώντας τὴν Ἱστορία τῆς Οὐκρανίας στὰ χρόνια τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπαναστάσεως διεπίστωσα ὃτι οἱ Οὐκρανοί, ὡς οἱ πραγματικοὶ ἀπόγονοι τῶν Ρώς, δὲν ἀποδέχοντο τὴν κηδεμονία τῶν ὑπερβόρειων σλαβικῶν φυλῶν. Γνωρίζουμε τὴν ἀπάντησή τους στὸν πατριάρχη Μόσχας Νίκωνα, ὃπως καὶ τὴν προσπάθεια τοῦ Κοζάκου Πίλιπ Ορλίκ (1672-1742) νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἐθνικό πόθο του οὐκρανικοῦ λαοῦ γιὰ τὴν ἀνασυγκρότηση τοῦ κράτους τοῦ Κιέβου μὲ Σύνταγμα ποὺ ἀρχίζει στὸ πρῶτο ἂρθρο μὲ τὴν «αὐτοκεφαλία» τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὃμως αὐτὸ τὸ πολεμοῦσε ἐπὶ αἰῶνες σκληρὰ ὁ Τσαρισμὸς ἀφοῦ μὲ τήν Οὐκρανία τρεφόταν ὁ γιγαντισμός του.
Κατὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση τὸ συσταθὲν «Κοινοβούλιο» τῆς Οὐκρανίας ἐπεδίωξε ἀνασύσταση τῆς κρατικῆς ὀντότητας τῆς Οὐκρανίας ὡς ἐντελῶς ἀνεξάρτητο κράτος ἀπό τὸ κράτος τῆς Μόσχας. Στὶς 9 Νοεμβρίου 1917 συνέρχεται στὸ Κίεβο τὸ «Γ΄ Πανουκρανικό Συνέδριο» καὶ τὰ μέλη του ὁμόφωνα ἐνέκριναν «Ψήφισμα ὑπέρ τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας». Γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ αὐτὸ τὸ αἲτημα ἀποφασίζεται νὰ συγκληθεῖ στὶς 7 Ἰανουαρίου 1918 στὸν Καθεδρικό ναό «τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας» τοῦ Κιέβου πρὸς ἐξέταση τοῦ κανονικοῦ τρόπου ἀποκαταστάσεως τῆς ἀρχαίας ἀνεξαρτησίας τῆς Μητροπόλεως Κιέβου.
Ὃμως, ἡ περιοχή αὑτὴ τότε ἦταν ἐπίκεντρο τῆς ἐμφύλιας ἀναμετρήσεως τοῦ «Λευκοῦ καὶ τοῦ Κόκκινου Στρατοῦ» καὶ ἡ σφοδρότητα τῆς διαμάχης τῶν δύο στρατοπέδων ματαίωσε αὐτὴ τὴν προγραμματισμένη σύναξη καί ἡ «Πανουκρανική Συνάθροιση» «Θεοῦ εὐλογοῦντος» πραγματοποιήθηκε μετὰ μίαν ὁλόκληρη ἑκατονταετία τήν ἴδια περίπου ἡμερομηνία, καὶ τὰ Θεοφάνια παραδόθηκε στὸ Φανάρι ὁ σχετικὸς Τόμος ἀνεξαρτησίας στὸν ἤδη ἐκλεγέντα μητροπολίτη Ἐπιφάνιο.
Αὐτὸ τὸ γεγονός φαίνεται πὼς εἶναι ἀπάντηση τοῦ Οὐρανοῦ στὴν κακεντρέχεια ἐκείνων πού «ἐνορχηστρώνουν» κατηγορίες περὶ «καθηρημένων» καὶ «ἀχειροτόνητων», ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι τὰ θύματα ἐκείνων ποὺ ἂλλοτε δέσποζαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ὡς ἐντολοδόχοι τῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν τοῦ Κρεμλίνου. Φαίνεται πλέον καθαρά ὃτι ὁ Παράκλητος, ἀποστρέφεται τὰ ἀνευλόγητα δρώμενα τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας γιὰ τὴν ὑφαρπαγή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου καὶ ζεῖ Κύριος ὁ Θεὸς ἐκφραζόμενος διά «Θεοσημείου», ὃπως τώρα μὲ τὰ ἱερά συμβάντα στὸν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας τοῦ Κιέβου τὸ 2018 μετὰ ἑκατονταετία.
Α.Π.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου