«Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν».
Ἐννέα ἡμέρες ἔχουν περάσει ἀπό τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος διατρανώνει καί πάλι σήμερα τήν πίστη του στό θαυμαστό γεγονός ψάλλοντας «τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον … τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν».
Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς, πιστά τέκνα τῆς Παναγίας Μητέρας μας, προστρέχουμε προσκυνητές στή χάρη της, γιά νά τῆς ἐκφράσουμε τήν ἀγάπη καί τήν εὐγνωμοσύνη μας καί νά ἐμπιστευθοῦμε στή μητρική της ἀγάπη ὅλα τά αἰτήματα καί τίς λαχτάρες τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ζωῆς μας.
Προστρέχουμε στή χάρη της μέ τήν πίστη καί τή βεβαιότητα ὅτι καί «ἐν τῇ κοιμήσει» ἡ Παναγία μας «οὐ κατέλιπε τόν κόσμο», ἀλλά βρίσκεται πάντοτε ἀνάμεσά μας, παριστάμενη ταυτοχρόνως καί στόν ἐπουράνιο θρόνο τοῦ Υἱοῦ της, γιά νά ἀκούει τά αἰτήματα τῶν ψυχῶν μας καί νά πρεσβεύει ἀδιαλείπτως ὑπέρ ἡμῶν.
Αὐτή τήν πίστη μας ὅτι ἡ Παναγία μετέστη τοῦ κόσμου ὄχι γιά νά μᾶς ἐγκαταλείψει, ἀλλά γιά νά ὁλοκληρώσει τήν ἀποστολή της ὡς «γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν», διατρανώνουμε σήμερα «τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν», καί πρός ὅλους ὅσους ἀποροῦν καί ἀμφιβάλλουν πῶς συνέβη τό παράδοξο αὐτό γεγονός.
Ἐκοιμήθη ἡ Παναγία, ἐτάφη τό σῶμα της, ἀλλά δέν βρέθηκε στόν τάφο της, γιατί σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἴδιος ὁ Υἱός της τήν μετέθεσε ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό, χαρίζοντάς της ἀντί τῆς ἐπίγειας τήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι ἡ Παναγία μας ἔγινε γιά ὅλους ἐμᾶς τούς θνητούς ἀνθρώπους ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς αἰωνίου ζωῆς πού μᾶς περιμένει, ἔγινε ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη ὅτι ὁ θάνατος δέν ὁδηγεῖ ὅσους πιστεύουν στόν Xριστό στήν ἀπώλεια καί στή νέκρωση, ἀλλά ὁδηγεῖ στή ζωή κοντά στόν Xριστό, ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει οὔτε λύπη, οὔτε πόνος, οὔτε στεναγμός.
Ἐκοιμήθη ἡ Παναγία μας, ἀλλά ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐνδόξου κοιμήσεώς της μένει πάντοτε ἄγρυπνη, προκειμένου νά μεριμνᾶ γιά τίς δικές μας ἀνάγκες, προκειμένου νά μεσιτεύει στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ γιά τή δική μας σωτηρία.
Mία διαρκής μεσιτεία ἦταν ἄλλωστε ἡ ζωή τῆς Παναγίας μας· ἀπό τόν γάμο τῆς Kανᾶ μέχρι τήν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεως τοῦ Xριστοῦ ἔστεκε πάντοτε δίπλα του σιωπηλή, ἀλλά εὔγλωττη μεσίτρια γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων. Γιατί, ἄν μέ τή γέννηση τοῦ Xριστοῦ ἔκανε ἡ Παναγία τόν Yἱό τοῦ Θεοῦ οἰκεῖο στόν ἄνθρωπο, μέ τήν κοίμησή της ἔκανε τόν ἄνθρωπο οἰκεῖο στόν Θεό, προσφέροντας τόν ἑαυτό της ὄχι μία φορά ἀλλά διαρκῶς στή διακονία τοῦ σχεδίου τῆς θείας Προνοίας γιά τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου.
Kαί γιά νά κάνει πιό ἁπτή καί πιό συγκεκριμένη αὐτή τήν προσφορά της, μᾶς χάρισε τίς ἱερές της εἰκόνες, γιά νά τήν αἰσθανόμαστε δίπλα μας, γιά νά τή βλέπουμε μέ τά ἀνθρώπινα μάτια μας, γιά νά τήν ἀγγίζουμε καί νά τήν ἀσπαζόμαστε, γιά νά τῆς λέμε τόν πόνο μας καί γιά νά νιώθουμε τό βάλσαμο τῆς παρηγοριᾶς καί τῆς παρακλήσεώς της στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας.
Μᾶς χάρισε καί τούς ἱερούς ναούς της, πού ἀποτελοῦν κατοικητήρια τῆς Χάριτός της, οἴκους ἐπιγείους αὐτῆς, τῆς ὁποίας ἡ ψυχή καί τό σῶμα κατέστη κατοικητήριο τοῦ ἀχωρήτου Θεοῦ. Καί μᾶς τούς χάρισε ἡ Παναγία μας, γιά νά εἶναι τόποι συναντήσεως μέ Ἐκείνη, πού εἶναι ἡ Μητέρα μας, γιά νά εἶναι τό σπίτι στό ὁποῖο θά τήν βρίσκουμε πάντα γιά νά τῆς ποῦμε τόν πόνο μας, ἀλλά καί τή χαρά μας, γιά νά τῆς ζητήσουμε τή χάρη ἀλλά καί γιά νά τῆς ποῦμε τό εὐχαριστῶ γιά ὅσα μᾶς προσέφερε, γιά νά προστρέχουμε σ’ αὐτούς ὡς σέ ἄλλο ἐπίγειο παράδεισο καί νά ἐπιθυμοῦμε νά βρεθοῦμε καί κοντά της στόν ἀληθινό παράδεισο τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ἀδελφοί μου, ὅσοι ἀπό ἐμᾶς ἐπιθυμοῦμε τή ζωή, ὅσοι ἀπό ἐμᾶς ποθοῦμε τόν παράδεισο, καί δέν νομίζω νά ὑπάρχει κανένας ἄνθρωπος πού νά μήν ἐπιθυμεῖ τή ζωή, πού νά μήν ποθεῖ τόν παράδεισο, ἄς προστρέξουμε στή Mητέρα τῆς Zωῆς, ἄς προστρέξουμε στόν νοητό καί εὐώδη παράδεισο, στήν Παναγία μας, καί ἄς τήν παρακαλέσουμε νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς αἰώνιας ζωῆς καί τοῦ παραδείσου πού Ἐκείνη ἀπολαμβάνει μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τήν Παναγία Tριάδα αἰωνίως.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου