Μέσα στην Εκκλησία όλα τα αισθήματά μας είναι γνήσια, πρέπει να είναι γνήσια. Και γνήσιο και αληθινό είναι ό,τι συνδέεται με τον Θεό.
Όταν νιώθουμε πληγωμένοι, ξεχασμένοι, πονεμένοι, τις περισσότερες φορές είναι ψεύτικα.
Η συγκίνηση που νιώθουμε δεν είναι από τον Θεό, αλλά από το χάιδεμα που κάνουμε στον εαυτό μας, άλλα μία πρέζα για να νιώσουμε σημαντικοί και συνάμα αδικημένοι.
Φτάνουμε στο σημείο να παρομοιάζουμε τον εαυτό μας με τον σταυρωμένο Κύριο, την ζωή μας με τα πάθη Του...! Γεννά ο εγωισμός δάκρυα, θλίψη, στεναχώρια.
Ο άνθρωπος που ζει μέσα στην Εκκλησία καλείται να ξεπεράσει τους συναισθηματικούς βερμπαλισμούς, τα συγκινησιακά πυροτεχνήματα -ειδικά αυτά που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος μέσα στην Μ. Εβδομάδα- και να περάσει πλέον στην κατάσταση της μετανοίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται αναίσθητος. Αυτό σημαίνει ότι γίνεται άνθρωπος που βιώνει τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας ως μία επιβίωση του Θεού μέσα του, ως μία διαρκής ανάσταση, ως μία βεβαίωση της ζωής.
Δεν μένει απλά στον γλυκύ Ιησού αλλά ατενίζει τον Σωτήρα Χριστό. Δεν μένει στην αδοξία του Σταυρού, αλλά αναγνωρίζει πάνω στον Σταυρό τον Βασιλεά της Δόξης.
"Άλλο είναι η ανθρώπινη συγκίνησις και άλλο η θεϊκήν", μας λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης. Γι'αυτό και τον αληθινά λειτουργούμενο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να μην τον δεις να δακρύζει, μπορεί να μην τον δεις να παραπονιέται, μπορεί να μην τον δεις να πασχίζει να περάσει κάτω από τον επιτάφιο, μπορεί να μην τον δεις να σκουπίζει τα μάτια του στα εγκώμια. Δεν θα τον δεις, γιατί δεν θα τον καταλάβεις. Ως ανύπαρκτος κινείται. Μανιωδώς ζητεί τον Θεό, όχι "κάτι" για να συγκινηθεί ώστε να αισθανθεί ζωντανός. Πέρα από την συγκίνηση των ημερών που έρχονται καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον Θεό μας, τον εαυτό μας. Καλούμαστε να δούμε ποιος είναι ο Θεός για εμάς, και εμείς για τον Θεό. Καλούμαστε να προβληματιστούμε με την αδιαφορία και αναποφασιστικότητα του Πιλάτου, με την προδοσία των μαθητών, με την αδιαλλαξία του ιερατείου, με την επιπολαιότητα του όχλου, με τον σιωπηλό θρήνο της Παναγίας, με την μετάνοια του ληστού...
Ποιον θα μιμούμασταν άραγε αν συμμετείχαμε σ'αυτά τα γεγονότα;
Τι σημασία έχει άραγε να συγκινηθώ με τον Θεό, όταν δεν ζω όπως θέλει ο Θεός;
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου