ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΕΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Διεθνές Επιστημονικό Συμπόσιο με θέμα: «Deaconesses. Past-Present-Future/ Διακόνισσες. Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον», πραγματοποιείται από 31 Ιανουαρίου έως 2 Φεβρουαρίου 2020 στην Θεσσαλονίκη.

Το Συνέδριο διοργανώνεται από το Κέντρο Οικουμενικών, Ιεραποστολικών και Περιβαλλοντικών Μελετών Μητρ. Παντελεήμων Παπαγεωργίου (CEMES) και το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος (IHU), με την συνδιοργάνωση και άλλων φορέων.

Ψυχή του Συνεδρίου ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Πέτρος Βασιλειάδης.

Η δική μας συμμετοχή:

Σήμερα Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020:

Παναγιώτης Ανδριόπουλος

Θήλεις άγγελοι. Άγιες γυναίκες που έζησαν σε ανδρικά μοναστήρια.

Panagiotis Andriopoulos

Female Angels. Holy Women who Lived in Male Monasteries.

Οι εργασίες του Συμποσίου λαμβάνουν χώρα στην Αίθουσα Α5 του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος, στην Θέρμη Θεσσαλονίκης.

Το φαινόμενο γυναίκες να ασκούνται ως άντρες σε αντρικά μοναστήρια απαντάται πολύ νωρίς στην Εκκλησία, ήδη σε βίους Αγίων του 3ου αιώνα, παρ’ ότι το φαινόμενο είναι σε έξαρση κυρίως από τον 5ο-7ο αιώνα στην μοναστική Αίγυπτο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο ακραίο, ειδικά για την σημερινή λογική, αλλά παρουσιαζόμενο «φυσιολογικά» στα συναξάρια. Οι βίοι αυτοί είναι πολυκύμαντοι, με κινηματογραφική πλοκή, θα λέγαμε σήμερα. Οι γυναίκες που μεταμφιέζονται σε άντρες ποθώντας τον έντονο ασκητικό βίο, είναι παρθένες, θυγατέρες, σύζυγοι, πριγκίπισσες, αμαρτωλές, αλλά και αγνές. Κοινό χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης απόφασής τους ήταν η ανυποχώρητη αποφασιστικότητα τους να κάνουν ό, τι χρειάζεται για να μιμηθούν τον Χριστό μέσα από τη γυναικεία τους φύση, χωρίς κάποια διάθεση παιχνιδιού με το φύλο ή κάποια σύνδεση με τον ανδρικό συναισθηματικό κόσμο. Ως επί το πλείστον δεν αποκαλύπτουν ποτέ την πραγματική τους ταυτότητα παρά μόνο μετά το θάνατό τους, όταν πλέον έχουν καθαγιασθεί. Όμως, έτσι κι αλλιώς, τα κάθε λογής στερεότυπα καταρρίπτονται από τους ίδιους τους βίους των γυναικών αυτών. Η ήδη υπάρχουσα οικογένεια, για παράδειγμα, έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο ποθούμενο της άσκησης. Στον βίο της Αγίας Ευγενίας, η οποία αποτελεί το αρχαιότερο παράδειγμα της ιδιαίτερης αυτής κατηγορίας των γυναικών, συναντάμε και το θαυμαστό: Ο Ευγένιος (μετονομασία της Αγίας) αναλαμβάνει ηγούμενος της Μονής! Μία γυναίκα ηγούμενος σε ανδρικό μοναστήρι, χωρίς ιεροσύνη, αφού κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τον σχετικό βίο. Αναμφίβολα οι συγκεκριμένοι βίοι προσφέρουν και προσφέρονται για πολλές συνθετικές και πολυεπίπεδες προσεγγίσεις.

The phenomenon of women practicing asceticism as men in male monasteries occurs very early in the Church, already in the lives of the 3rd century saints, although the phenomenon is mainly exacerbated by the 5th-7th c in Egyptian monasteries. This is an extreme phenomenon, especially for today's logic, but is presented as a not "unnatural" phenomenon in the Synaxaria. These lives are multifaceted, with a cinematic plot, we would say today. Women who disguise themselves as men craving a life of intense asceticism are married, daughters, wives, princesses, sinners, but also virgin. A common feature of their particular decision was their unyielding determination to do whatever it takes to imitate Christ through their feminine nature, without any gender-play or connection to the male emotional world. For the most part, they never reveal their true identity until after their death, when they had already been sanctified. In one way or another stereotypes of all kinds are overcome by the lives of these women themselves. Their families, for example, comes second to the craving for ascesic life. In the life of St. Eugenia, who is the oldest example of this particular category of women, we also meet the miraculous one: Eugenius (her former name) became abbot of the monastery! A woman abbot in a male monastery, without being a priest, since such a thing is not hinted from her vita. Undoubtedly, these vitae offer the posibilities for many synthetic and multi-layered approaches.