Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Χτύπησε πρωὶ – πρωὶ χαρμόσυνα ἡ καμπάνα. Κι ὄχι μόνο ἐδῶ ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη, σὲ χωριὰ καὶ πολιτεῖες κι ἀκόμα στὰ Μετέωρα, γιὰ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους.
Τρεῖς καμπάνες χτυπάει ἡ Ἐκκλησία. Μία εἶνε πρωὶ – πρωί· εὐλογημένοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔρχονται ν᾽ ἀκούσουν τὸν Ἑξάψαλμο. Δεύτερη ὅταν προχωρήσῃ ὁ ὄρθρος, στὶς Καταβασίες. Καὶ ἡ τρίτη καμπάνα εἶνε στὴ Δοξολογία, πρὶν τὴ λειτουργία. Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…» ἦταν ὅλοι μέσα στὸ ναό· κατόπιν οἱ πόρτες ἔκλειναν. Θὰ τὸ κάνω κ᾽ ἐγὼ ἐδῶ, θὰ ὁρίσω νὰ κλείνουν οἱ πόρτες. Αὐτὸ ποὺ γίνεται, νὰ μπαίνῃ κάποιος ὅταν διαβάζεται τὸ εὐαγγέλιο, ὅταν διαβάζεται ὁ ἀπόστολος, ὅταν περνοῦν τὰ ἅγια, εἶνε ἁμαρτία. Κολάζεστε, δὲν ὠφελεῖστε ἔτσι.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου