Κοιμούμεθα αδελφοί μου, επάνω σε ένα ηφαίστειο! Να ξυπνήσουμε πριν να είναι αργά…
Διάβασα κάποτε γιὰ ἕναν ποὺ πῆγε πάνω σ᾿ ἕνα βουνό. Τὸ βουνὸ ἦταν ὁ Βεζούβιος κ᾿ ἦταν οἱ παραμονὲς τῆς ἐκρήξεως τοῦ ἡφαιστείου. Πῆγε λοιπὸν καὶ κάθησε πάνω στὸ Βεζούβιο. Ἐδῶ, λέει, ὡραῖα εἶνε· χορταράκι ἄφθονο, δέντρα μὲ ὡραία σκιά…
῎Eβγαλε τὴν κάππα του, ξάπλωσε κάτω, καὶ πῆρε ἕναν θαυμάσιο ὕπνο. Ῥοχάλιζε ἐπάνω στὸ χορταράκι. Ἀπὸ κάτω ὅμως τί ἤτανε; Δούλευε ὁ Βεζούβιος. Ποιός θὰ τοῦ τὸ ἔλεγε; Ἀπὸ κάτω ἤτανε κρατήρας. Σὲ λίγα λεπτά, ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν καὶ ῥοχάλιζε, ἄνοιξε ὁ κρατήρας, τὸν πέταξε καὶ ἡ λάβα τὸν ἔκανε κάρβουνο.
Kοιμούμεθα, ἀδέρφια μου! Κοιμούμεθα ἐπιμενίδειον ὕπνον, καὶ οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες καὶ οἱ πάντες· καὶ οἱ μικροὶ καὶ οἱ μεγάλοι, ὅλων τῶν χρωμάτων, καὶ δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ ὅλων τῶν ἀποχρώσεων. Ὀφείλω νὰ τὸ κηρύξω σήμερα καὶ νὰ πῶ· ὅτι κοιμούμεθα ἐπάνω σὲ ἕνα ἡφαίστειο.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου