Ἡ ἀσυγκράτητη σπουδὴ καὶ ἡ πεισματικὴ ἐπιμονὴ τῶν σημερινῶν διαχειριστῶν τῆς κρατικῆς Ἐξουσίας νὰ προχωρήσουν στὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος καὶ νὰ χαρακτηρίσουν συνταγματικὰ τὴν Πολιτεία ὡς «θρησκευτικὰ οὐδέτερη», διαγράφοντας τὴν σταθερὴ καὶ τεκμηριωμένη βούληση ὅλων ἐκείνων τῶν προγόνων μας, ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἐπέμεναν νὰ συνδέουν μὲ εἰδικὴ σχέση τὸ Κράτος τους μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γεννᾶ εὔλογα ἐρωτήματα, τόσο γιὰ τὴν λογικότητα τοῦ ἐγχειρήματος, ὅσον καὶ γιὰ τὶς προθέσεις ἐκείνων ποὺ τὸ ἐπιχειροῦν.
Ἡ ἔννοια τῆς «θρησκευτικὰ οὐδέτερης» Πολιτείας εἶναι ἱστορικὰ νεώτερο ἐφεύρημα, γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν ἰδεολογία ἐκείνων ποὺ ἔχουν στρατευθῆ στὴν ἀθεῒα καὶ στὴν ἄρνηση τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἐκκλησιαστικῆς Πίστεως. Κλασικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ νεώτερη ἱστορία τῆς Γαλλίας.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου