Γράφει ο Μέτοικος
Ο διχασμός στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, περισσεύει της κατά Χριστόν αγάπης.
Έως και τα χρόνια που ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχει στην Μικρά Ασία, το Πατριαρχείο, όντας Οικουμενικό, ήταν τμήμα της υποστάσεως των Ορθοδόξων Ελλήνων, καθώς τους ενίσχυε ηθικά και πνευματικά, ενώ ο Ορθόδοξος Πατριάρχης ήταν η ψυχή σύμπαντος του Ελληνισμού.
Από τη Συνθήκη της Λωζάνης και δώθε η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Οικουμενικότητα του Πατριαρχείου, αρνείται τη Νομική του Προσωπικότητα, και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Τούρκος πια πολίτης και - ως τέτοιος - υποχρεωμένος αφ΄ ενός μεν να σέβεται το σύνταγμα της χώρας του, αφ΄ ετέρου δε να εύχεται τη νίκη των όπλων της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προΐσταται ενός ιερού και αιωνόβιου εκκλησιαστικού θεσμού, πρώτος αυτός μεταξύ ίσων, έχοντας τα πρωτεία τιμής, αλλά όχι και δικαιοδοσίας από τους επικεφαλής των άλλων Πατριαρχείων της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Tης Oποίας «κεφαλή εστιν» ο Ιησούς Χριστός και μόνον Αυτός.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου