(Λουκ. 8.5-15)
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».
Μία εἰκόνα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Μία εἰκόνα πού μπορεῖ οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, νά τήν ἔχουμε ξεχάσει ἤ νά τήν ἔχουμε ἀπωθήσει, δέν παύει ὅμως νά ἐκφράζει μία χρήσιμη καί ἀναγκαία πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας.
«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».
Ἡ ζωή καί ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπό τούς καρπούς τῆς γῆς. Προϋπόθεση ὅμως γι᾽ αὐτούς τούς καρπούς εἶναι ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καρποφορία, ἐάν δέν προηγηθεῖ ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καρπός, ἐάν δέν ὑπάρξει σπόρος, ἐάν δέν ὑπάρξει σπορέας.
Εἴτε βλέπουμε τόν σπορέα νά σπείρει τόν σπόρο του, εἴτε δέν τόν βλέπουμε, γιατί ὁ σύγχρονος τρόπος τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔχει ἀπομακρύνει ἀπό τή φύση ἤ ἔχει μεταβάλλει τόν τρόπο τῆς σπορᾶς, ἡ σπορά καί ὁ σπόρος εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά δώσει ἡ γῆ τούς καρπούς πού θρέφουν τόν ἄνθρωπο καί τόν συντηροῦν στή ζωή. Δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε τή σπορά. Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τήν ἀξία καί τήν χρησιμότητά της. Δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τήν προσφορά τοῦ σπορέως καί τή σημασία τοῦ σπόρου. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τή σπορά τῶν φυσικῶν σπόρων καί τόν σπορέα τους, ἀλλά ἰσχύει καί γιά τή σπορά τοῦ πνευματικοῦ σπόρου καί τούς πνευματικούς σπορεῖς του.
Στή σημερινή εὐαγγελική παραβολή ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τό παράδειγμα τοῦ σπορέως καί τῆς σπορᾶς, πού εἶναι οἰκεῖο στούς ἀκροατές του, γιά νά μιλήσει γιά τήν πνευματική σπορά, γιά τή σπορά τοῦ θείου λόγου, τήν ὁποία ἐγκαινίασε ὁ ἴδιος στόν κόσμο.
Τό πρόσωπο τοῦ σπορέα πού ἐξέρχεται γιά νά σπείρει τόν σπόρο του ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πού ἦρθε στόν κόσμο γιά νά σπείρει τόν δικό του σπόρο, τόν λόγο καί τό εὐαγγέλιό του στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ταυτίζεται ὅμως καί μέ ὅλους ἐκείνους πού συνέχισαν τό ἔργο τοῦ θείου σπορέως καί ἔσπειραν ἀνά τούς αἰῶνες τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ταυτίζεται μέ τούς ἁγίους καί θεοφόρους πατέρες τῆς Ζ´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τή μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Ταυτίζεται μέ τά πρόσωπα ὅλων ἐκείνων πού διακονοῦν στό γεώργιο τῆς Ἐκκλησίας καί σπέρνουν τόν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ θείου λόγου στόν κόσμο. Διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού συνεχίζει τό ἔργο τοῦ σπορέως τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς καί στή σημερινή ἐποχή, ἔστω καί ἐάν κάποιοι δέν βλέπουν τό ἔργο της. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀγνοοῦν τήν πνευματική σπορά της. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀμφισβητοῦν καί ἀρνοῦνται τή σημασία καί τήν ἀξία πού ἔχει ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀντιδροῦν στό ἔργο τῆς σπορᾶς τῆς Ἐκκλησίας καί θέλουν νά τό ἀκυρώσουν μέ διάφορους τρόπους.
Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀδελφοί μου, θά συνεχίσει τό ἔργο τῆς σπορᾶς τοῦ θείου λόγου. Θά συνεχίσει νά σπέρνει τόν σπόρο τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου του, γιατί γνωρίζει καί πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν», καί μόνο αὐτός μπορεῖ νά θρέψει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού πεινοῦν καί λιμοκτονοῦν ἀπό τήν ἔλλειψή του. Γιατί ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν πεινᾶ μόνο γιά τόν ἄρτο καί τήν τροφή πού συντηρεῖ τό σῶμα του, πεινᾶ πολύ περισσότερο γιά τήν πνευματική τροφή πού προσφέρει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἀπαραίτητη καί σέ αὐτούς πού ἔχουν τά ὑλικά ἀγαθά καί σέ ἐκείνους πού τά στεροῦνται. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πεινᾶ γιά τή δικαιοσύνη καί τήν ἰσότητα πού μπορεῖ νά προσφέρει μόνο ὁ Χριστός, διότι οἱ ἄνθρωποι, καί ὅταν ἀκόμη ὑπόσχονται τή δικαιοσύνη, δέν μποροῦν νά τήν διασφαλίσουν.
Ἡ Ἐκκλησία μας θά συνεχίσει νά σπείρει τόν θεῖο σπόρο, γιατί πιστεύει στή ἀναγκαιότητά του γιά τόν ἄνθρωπο καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό ἐκείνους πού τήν ἀμφισβητοῦν. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρνει μέσα ἀπό τό ἔργο της, τό λειτουργικό, τό ποιμαντικό, τό κατηχητικό, τό φιλανθρωπικό, τό κοινωνικό. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρνει μέ τήν παρουσία της μέσα στόν κόσμο, γιατί καί μόνο αὐτή διαδίδει τόν σπόρο τοῦ θείου λόγου. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρνει καί νά ἀπευθύνει στούς ἀνθρώπους τήν πρόσκληση νά τόν δεχθοῦν, ἐπισημαίνοντας τούς κινδύνους πού ἐπεσήμανε καί ὁ Κύριος στή σημερινή εὐαγγελική παραβολή, τούς κινδύνους νά πέσει ὁ σπόρος στήν πέτρα ἤ μέσα στά ἀγκάθια ἤ νά τόν ἁρπάξουν τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ. Θά συνεχίσει νά μᾶς προτρέπει νά προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας γιά τή σπορά του, νά τόν δεχθοῦμε καί νά προστατεύσουμε ὥστε νά μήν συμπνιγεῖ καί νά μήν ξεραθεῖ, ἀλλά νά καρποφορήσει μέσα μας.
Σέ ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, ἐπαφίεται τί θά κάνουμε καί πῶς θά δεχθοῦμε τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή τήν εὐθύνη καλεῖται νά ἀναλάβει ὁ καθένας μας προσωπικά καί κατά τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος. Ἄς μήν ἀφήσουμε τόν σπόρο νά πάει χαμένος, ἀλλά ἄς φροντίσουμε ὥστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἀποδώσει καρπό καί στή δική μας ψυχή. Ἀμήν.
Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου