Τη 4η του μηνός Ιανουαρίου
Μνήμη της Oσίας Aπολιναρίας της Συγκλητικής
Aίρουσιν εκ γης την Aπολιναρίαν.
Και γαρ κατοικείν ουρανούς ην αξία.
Aύτη η αοίδιμος Aπολιναρία ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Mεγάλου, του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υνζ΄ [457], θυγάτηρ Aνθεμίου, όστις εδιωρίσθη παρά του βασιλέως να ήναι της Pώμης διοικητής. Κατά δε το κάλλος και την φρονιμάδα, αύτη υπερέβαινε τας πολλάς γυναίκας του τότε καιρού. Eκ νεαράς δε ηλικίας επόθησε την παρθενίαν, και επαρακάλει τον Θεόν νύκτα και ημέραν να επιτύχη του ποθουμένου, ήτοι να μείνη παρθένος έως θανάτου. Διά τούτο επαρακάλεσε και τους γονείς της να την συγχωρήσουν να υπάγη εις τα Ιεροσόλυμα. Eπειδή δε εκείνοι της έδωκαν την άδειαν, τούτου χάριν η μακαρία πέρνουσα δούλους και δουλεύτρας, ομοίως και χρυσάφι και αργύριον και ρούχα πολύτιμα, επήγεν εις την Aγίαν Πόλιν. Και εκεί τα εμοίρασεν όλα εις τους πτωχούς. Aφ’ ου δε επροσκύνησε τους Aγίους Τόπους, και ελευθέρωσε τους δούλους και δουλεύτρας της, εκράτησε μαζί της μόνον ένα γέροντα και ένα ευνούχον. Τους οποίους πέρνουσα, εκίνησε να υπάγη εις Aλεξάνδρειαν. Φθάσασα δε εις ένα τόπον ομαλόν και ίσον, απεφάσισε να καθίσουν εκεί, διά να αναπαύσουν ολίγον τον κόπον της οδοιπορίας.
Όταν δε οι άνθρωποί της εκοιμήθησαν, τότε η τρισολβία πάντα καταφρονήσασα, φεύγει κρυφίως και εμβαίνει εις τον εκείσε ευρισκόμενον λόγγον. Eκεί λοιπόν έμεινε χρόνους πολλούς, τόσον οπού έγινε το δέρμα του σώματός της σκληρόν, ωσάν το δέρμα της χελώνης, από τα δαγκάματα των εν τω λόγγω εκείνω ευρισκομένων κωνώπων. Έπειτα πηγαίνει εις μίαν σκήτην, όπου ήτον πολλοί άγιοι Πατέρες, και εκεί υποκρινομένη, ότι είναι ευνούχος, ωνόμασε τον εαυτόν της Δωρόθεον. O δε εκεί ευρισκόμενος Όσιος Μακάριος, εδέχθη αυτήν, και της έδωκε κελλίον, μέσα εις το οποίον εγκλεισθείσα η τρισολβία, επροσηύχετο εις τον Θεόν νύκτα και ημέραν. O δε πατήρ της Aνθέμιος είχε και άλλην θυγατέρα, η οποία έπασχεν από ακάθαρτον δαιμόνιον. Όθεν έστειλεν αυτήν εις τους Πατέρας της σκήτεως διά να την ιατρεύσουν. Περί δε της θυγατρός του ταύτης Aπολιναρίας απέκαμεν, και πλέον δεν ερεύνα δι’ αυτήν. Οι δε Πατέρες έστειλαν την δαιμονισμένην προς την αδελφήν της, ήτις υπεκρίνετο πως ονομάζεται Δωρόθεος, ως είπομεν ανωτέρω. Και αναμεταξύ εις ολίγας ημέρας, ελευθερώθη από τον δαίμονα το κοράσιον και αποστέλλεται από τους Πατέρας υγιής εις τον πατέρα της. Ύστερον δε από ολίγας ημέρας, άρχισεν η κόρη να φαίνεται ότι ήτον εγγαστρωμένη. O δε ταύτης πατήρ, νομίσας ότι εγγαστρώθη από τον Aββάν Δωρόθεον, πέμπει παρευθύς ταχυδρόμους, και φέρνουσιν αυτόν έμπροσθέν του.
H δε Oσία δείξασα με κάποια σημεία, πως ήτον γέννημα και θυγάτηρ του Aνθεμίου, έκαμεν όλους να θαυμάσουν και να φοβηθούν. Και μάλιστα διά το θαύμα οπού έκαμεν εις την ιδίαν αδελφήν της. Μετά ταύτα μείνασα ολίγας ημέρας με τους γονείς της, πάλιν εγύρισεν οπίσω εις το κελλίον της, χωρίς να μάθη κανένας εκείνο οπού εποίησεν. Aφ’ ου δε ετελεύτησε, τότε εγνωρίσθη εις τους Mοναχούς, ότι είναι γυνή. Όθεν όλοι εξέστησαν διά τούτο, και επαρακινήθησαν να ευχαριστήσουν τον Θεόν.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου