Ο βιογράφος του Στάρετς Παρθενίου στόν επίλογό του, περιληπτικά αλλά με βάθος καί σαφήνεια απεικόνισε τήν πνευματική του σχέση με τόν αγιασμένο Φιλάρετο, γράφοντας τά εξής:
«Μεγάλη ήταν η αγάπη του "Αγίου Φιλάρετου γιά τον Στάρετς Παρθένιο, αλλά καί απεριόριστη η αφοσίωση του Στάρετς πρός εκείνον. Κι αυτός ο πνευματικός δεσμός, εξασφάλιζε παρηγοριά καί στους δύο, στήν ασκητική τους πορεία, σ’ αυτή τή ζωή. Η ψυχή του Μητροπολίτη, συχνά κουρασμένη από τις ευθύνες καί τά προβλήματα του αξιώματος του, έβρισκε ανάπαυση στήν επικοινωνία μέ τόν πνευματοφόρο Στάρετς, καί η ψυχή του Στάρετς στηριζόταν στήν σοφία του Μητροπολίτη μέ απόλυτη εμπιστοσύνη».
Πώς είναι δυνατόν, θά ρωτήσετε, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, νά παραμένη τόσο ψυχρός πρός τον μακάριο Θεόφιλο, πού ήταν ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος, ενώ ο ίδιος είχε τόση αγάπη γιά τόν Μοναχισμό καί άληθινούς πνευματικούς δεσμούς μέ τούς Πατέρες τής Λαύρας; Καί γιατί ένοιωθε τόσο μεγάλη αγάπη γιά τον Ιερομόναχο Παρθένιο, παραμένοντας συγχρόνως σχεδόν αδιάφορος γιά τόν ασκητή Στάρετς Θεόφιλο;
Ο Ιερομόναχος Παρθένιος ενσάρκωνε κατά κάποιο τρόπο ένα πρότυπο ζωής όμοιο μ’ εκείνο των μεγάλων αρχαίων ασκητών. Είχε μιά πνευματική ζωή πού αντανακλούσε στο φωτεινό του πρόσωπο. Η εσωτερική πνευματική του τελειότητα, ολοκληρώθηκε σχεδόν μπροστά στά μάτια του Δεσπότη, ο οποίος αναγνωρίζοντας σ’ αυτόν έναν θερμό ζηλωτή του "Αγίου ασκητισμού, του έδωσε το Μεγάλο Σχήμα, μέ τά ίδια του τά χέρια στά Σπήλαια του 'Αγίου Αντωνίου καί τόν μετονόμασε Παρθένιο. Στήν συνέχεια είχαν συσφιχτεί τόσο πολύ οι πνευματικοί δεσμοί αυτών των δύο ανθρώπων, ώστε ο αξιοσέβαστος Αρχιερέας διάλεξε τόν Παρθένιο γιά Πνευματικό του Πατέρα. ;
"Ο Στάρετς Θεόφιλος αντίθετα, ήταν ήδη ένας Ιερομόναχος Μεγαλόσχημος καί συναριθμημένος στήν Λαύρα, οπότε μπορούσε μέν ν’ ακτινοβολή απ’ την υψηλή πνευματική πολιτεία του, αλλά μέ τήν άσκησή του στήν σαλότητα, έκρυβε προσεχτικά την αψεγάδιαστη καθαρότητα καί παιδική αθωότητα της ψυχής του, επινοώντας συνέχεια αφορμές γιά ν’ αποφύγη πνευματικές σχέσεις μέ τόν άγιο Μητροπολίτη. Ο Θεόφιλος δέν θ’ άφηνε ποτέ τόν Δεσπότη νά δή στά βάθη του ασυνήθιστου χαρακτήρα του- κι έτσι εμπόδιζε τόν Φιλάρετο νά διακρίνει τήν Χάρη πού κατοικούσε μέσα του, γιατί κατά τήν Γραφή: «τίς γάρ οίδεν ανθρώπων τά του ανθρώπου, ει μή τό πνεύμα του ανθρώπου τω εν αυτώ;» (Α' Κορινθ. 2,11).
Γι’ αυτόν τόν λόγον, με τήν αγάπη πού τόν διέκρινε γιά τήν δικαιοσύνη, ο ταραγμένος Δεσπότης, συσκέφτηκε με όλους τους ανώτερους πνευματικούς της Λαύρας καί άκουσε τις μαρτυρίες άλλων, έξω από τήν Λαύρα, προσπαθώντας νά συγκρντρώση τ’ απαιτούμενα στοιχεία γιά νά δικαιώση ή νά ενοχοποιήση τελικά τόν Στάρετς. Τά πράγματα ωστόσο ξεκαθαρίστηκαν από έναν άδελφό, στον οποίο ο Θεόφιλος ανοιγόταν περισσότερο από τούς άλλους. Ο αδελφός αυτός, τόν πλησίασε καί τόν ρώτησε γιά τήν παράξενη συμπεριφορά του κατά τήν διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας καί ο Στάρετς του απάντησε:
«Λειτουργώ σύμφωνα με τήν καθιερωμένη τάξη, διαβάζω όλες τις ευχές καί τιμώ τόν συλλειτουργό μου σαν ανώτερό μου εμβαθύνω στήν τέλεση του Μυστηρίου καί ξεχνώ τόν εαυτό μου κι όλα όσα είναι γύρω μου. Κατά τήν διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, βλέπω μιά ακτίνα από Φώς σέ σχήμα Σταυρού νά έρχεται από ψηλά καί νά σκεπάζη τόν Λειτουργό ιερέα καί όλους όσους βρίσκονται εκεί μαζί του. Μερικές φορές τούς καλύπτει όλους ανεξαιρέτως. Βλέπω μιά παράξενη δροσιά νά κατεβαίνει στά Τίμια Δώρα καί φωτεινοί Άγγελοι νά πετούν πάνω απ’ τήν Αγία Τράπεζα ψάλλοντας: «Άγιος, "Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ' πλήρης ο ουρανός καί η γη της δόξης Σου!».
Μετά ολόκληρη η ύπαρξή μου, αρπάζεται σε μιά Θεία θεωρία ανέκφραστη καί τότε μου είναι αδύνατο ν’ απομακρύνω τόν εαυτό μου απ’ τήν γλυκειά εκείνη όραση. Ω, αδελφέ, δέν δικαιώνω τόν εαυτό μου- λέω μόνο όλη την άλήθεια. Μόνο, σέ ικετεύω νά μήν αποκαλύψης όσα σου είπα σέ κανέναν, γιατί αλλοιώς, ένας βρωμερός αμαρτωλός θά γίνη σκάνδαλο στούς άλλους».
Η απάντηση του Θεόφιλου, αμέσως αναφέρθηκε στόν Μητροπολίτη Φιλάρετο. Ο Αρχιερέας είχε ήδη σχεδιάσει νά μεταφέρη τον Θεόφιλο στο Μοναστήρι Μοσνογκόρσκι, ώστε να μην ανήκη πλέον στήν Αδελφότητα τής Λαύρας. Μόλις όμως άκουσε μιά τέτοια αναφορά, κάλεσε τόν εκπρόσωπο τής Λαύρας, τον Αρχιμανδρίτη Ιωάννη καί τον έκκλησιάρχη της Λαύρας Ιερομόναχο Μελέτιο γιά σύσκεψη.
Ο εκκλησιάρχης Μελέτιος πού πάντοτε -αγωνιζόταν νά υπερασπίση τόν Θεόφιλο, είπε στον Μητροπολίτη:
«Γιατί ενοχλείς αυτόν τόν δίκαιο άνθρωπο; Άφησέ τον ήσυχο νά μάς φωτίζη, γιατί κανείς δέν ξέρει ποιος θά μείνει περισσότερο πάνω στήν γή, εσύ ή εκείνος;».
Ο Δεσπότης κοίταξε αυστηρά τόν τολμηρό σύμβουλο, σκέφθηκε γιά λίγο καί είπε:
«Ναι! έχεις δίκιο. Όλοι βρισκόμαστε μέσα στήν Πρόνοια του Θεού».
Κι αμέσως έδωσε εντολή στο Ηγουμενοσυμβούλιο της Λαύρας, ν’ αποσυρθούν όλες οι προηγούμενες αποφάσεις πού αφορούσαν τον Θεόφιλο, περιμένοντας νεότερες οδηγίες.
Κι έτσι ο Στάρετς παρέμεινε στο ίδιο μέρος ζώντας όπως καί πρίν.
Τήν επόμενη ημέρα απ’ αυτήν τή σύσκεψη, ο μακάριος έστειλε μέ τόν υποτακτικό του ένα μεγάλο καρπούζι στόν Μελέτιο.
Τί σήμαινε αυτό γιά τον εκκλησιάρχη;
Την Κυριακή, χωρίς καμιά προηγούμενη ανακοίνωση, χωρίς καν την απαραίτητη άδεια απ’ τήν 'Ιερά Σύνοδο, χρησιμοποιώντας μόνο την δική του εξουσία, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος, έβαλε μιά μίτρα στόν Ιερομόναχο Μελέτιο καί τόν προβίβασε σε Αρχιμανδρίτη.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. (1788-1853Μ.Χ)ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ.
http://ift.tt/2pyIhFu
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου