Σκύβει ο Πατριάρχης για να ασπασθεί τον γέροντα.
Και κείνος, βάζει μετάνοια. Φιλά το χέρι του αρχιερέως.
Φιλά το χέρι που τον ευλογεί.
Δεν είναι κάποιος άσημος αυτός ο μοναχός, μα ο ίδιος έτσι νιώθει,
Γι αυτό και θέλει αμέσως να φύγει, να πάει να κρυφτεί και πάλι στο περιθώριο, μακρυά από τα φώτα, σε μια σκιά, εκεί που κανείς δεν θα τον ονομάζει «γέροντα, γέροντα».
Απλός μοναχός, ανάμεσα σε μοναχούς.
Ένας αγιορείτης, γνήσιο τέκνο της Χάριτος.
Ο Πατριάρχης στον θρόνο και αυτός κάπου εκεί στο ημίφως στέκει χωρίς τίτλους. Το μόνο που κάνει είναι να προσεύχεται.
Δεν επιδιώκει ούτε επιδίωξε ποτέ του να γίνει σωτήρας των άλλων, σωτήρας της Εκκλησίας, σωτήρας του κόσμου.
Γιατί; Διότι έχει πίστη, εμπιστοσύνη στον Θεό.
Το μόνο που ποθεί είναι η ειρήνη, το μόνο που ζει είναι η αγάπη, το μόνο που ζητά είναι η ενότητα «ίνα ώσιν εν».
Όλοι τον σέβονται, μα ποιος άραγε υποψιάζεται την αγιότητά του;
Ποιος άραγε μπορεί να αφουγκραστεί το βάθος της αγάπης του, την ελευθερία του πνεύματός του, την ταπεινή καρδιά του;
Ένας όσιος, ένας άγιος.
Παΐσιος το όνομά του.
αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
«Ο Θεός μας έδωσε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερο Πατριάρχη».
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
πηγή: archangelosmichail.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου