ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
“ ΟΥΔΕΝ ΓΛΥΚΥΤΕΡΟΝ
ΩΣ ΤΟ ΠΑΣΧΕΙΝ ΥΠΕΡ ΧΡΙΣΤΟΥ ”
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣΠΑΥΛΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Βαθειάχαράματατῆςἑπομένηςἡμέρας,πολύπρίνὑποχωρήσειτόσκοτάδιτῆςνύχτας,οἱἐχθροίτοῦΠαῦλουμέ τήνπρόθυμηβοήθειατοῦΒασιλιᾶπροχώρησανστήνἐκτέλεσητοῦσχεδίουτους.Ἔπρεπεν᾿ἀπομακρυνθῆἀπότήΒασιλεύουσαπρίνν᾿ἀνατείληὁἥλιος.Πρίνξυπνήσηὁ“ἐπικατάρατος” γι᾿αὐτούςὄχλος,πούθάἐμπόδιζετίςἐγκληματικέςτουςἐνέργειες.Ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους, ἔτσι κι αὐτοί, διάλεξαν τή νύχτα γιά νά κάνουν πράξη τήν παράνομη καί ἄδικη ἀπόφασή τους.
ὉΠατριάρχης,παρ᾿ὅλητήνἀγωνίακαίτόνπόνοτῆςπροηγουμένηςἡμέρας,τώραἡσύχαζεμέ τήγλυκειάγαλήνηαὐτῶν,πούἔχουνἥσυχητήσυνείδησήτους.ἈφοῦἐπίὥραπολλήεἶχεπροσευχηθεῖμπροστάστάπανάχρανταπόδιατοῦἘσταυρωμένουΣωτῆρακιἄφησετόνπόνοτουνάξεχυθῆἐνώπιοντου,ἀφοῦἡ ψυχήτουπῆρετίςμυστικέςγλυκύτατεςδιαβεβαιώσειςτῆςΘείαςἈγάπης,τώραἡσύχαζε...
ΟἱδρόμοιτῆςΒασιλεύουσαςἐκείνητήνὥραἦσανἐντελῶςἔρημοικαίσκοτεινοί.Τάπερισσότεραφανάριαεἶχανσβήσει.Τόμόνοπούἀχνοφώτιζεἦταντόχλωμόφεγγάρι,πούἐκείνητήνπροχωρημένηὥραἀσήμωνετήνκοιμισμένηΠόληκαίτάἥσυχανεράτοῦΒοσπόρου...
Μέσαστήνπαρθενικήἡσυχίατῆςνύχταςἀκούστηκανξαφνικάκαλπασμοίἀλόγωνκαί ὁσκληρόςἦχοςἀπότροχούςμιᾶςἅμαξας.ΠρῶτοςπούἄκουσετόθόρυβοἦτανὁἀγαθόςθυρωρόςτοῦΠατριαρχείου,πούκοιμότανσέ μιάκαμαρούλατοῦἰσογείου.Ἀνασηκώθηκεἀνήσυχοςκαίπροσπάθησενάκαταλάβητίγινόταν.ἩἅμαξαφάνηκεὅτισταμάτησεμπροστάστίςπύλεςτοῦΠατριαρχείου.Ἀκούστηκανβαρειέςἀνδρικέςφωνέςνάσυζητοῦνχαμηλόφωνα.
Ὁφύλακαςσηκώθηκεγρήγορα.Κατάλαβεὅτικάτισυνέβαινε,ἀλλάδένἤξερετίἀκριβῶς.Δένπρόλαβενάκαλοσκεφτῆκιἀκούστηκεδυνατόχτύπημαστήνβαρειάξύλινηπόρτατῆςκεντρικῆςπύλης.Συγχρόνωςμιάσκληρήφωνήἔλεγε:
- Ἀνοίξτε, ἐν ὀνόματι τοῦ Βασιλέως!
Ὁθυρωρόςτρόμαξε,ἀλλάδίσταζεν᾿ἀνοίξη.ἜπρεπενάδώσηἐντολήὁΠατριάρχης.Στόμεταξύὅμωςεἶχεξυπνήσεικαί ὁΔιάκονος,ὁὁποῖοςἀνέβηκετίςσκάλεςγιάνά τόνεἰδοποιήση.Μόλιςὅμωςπλησίασετόπατριαρχικόκατάλυμμα,ἄκουσεἔπληκτοςτήνἤρεμηφωνήτουνά τοῦλέη:
- Διάκονε, ἀνοῖξτε καί πεῖτε τους νά περιμένουν λίγο!
ὉΠατριάρχηςεἶχεξυπνήσειπρῶτοςἀπ᾿ὅλουςκαίἦτανσάννάεἶχεπροαισθανθεῖτάγεγονότα!Σέλίγοἕναςἀξιωματικόςμέὑπεροπτικόὕφοςστεκότανμπροστάτου.ΤοῦδιάβασεβιαστικάτήνἀπόφασητῆςἐξορίαςτουὑπογεγρραμμένηἀπότούςἀρειανούςἘπισκόπουςκαίτόΒασιλιά.Στίςπύλεςπερίμενεμιάὁμάδαἀπόπάνοπλουςστρατιῶτες.
ὉΠαῦλοςἄκουγε,ἀλλάπαρέμενεγαλήνιος.Τόπερίμενε,ἀλλάεἶναιἀλήθειαὄχιτόσογρήγορα.Κοίταξετόνἀξιωματικόκαίτόνρώτησε:
- Πότε πρέπει νά φύγω καί γιά ποιό μέρος;
Ἐκεῖνοςἀπάντησεμόνοστόπρῶτοἐρώτημα:
- Θά φύγετε ἀμέσως! Τόν τόπο θά τόν μάθετε ἀργότερα.
ὉΠατριάρχηςβέβαιαδένἦταντελείωςἀνέτοιμος.Εἶχεκάνειτίςπερισσότερεςπροετοιμασίες.Ἄλλωστετίπράγματανάπάρη;Λίγαροῦχα,μερικέςεἰκόνεςκαίβιβλίατοῦἀρκοῦσαν.ὉΔιάκονοςμέ τόφύλακαπροσπάθησαννά τόνβοηθήσουνδακρυσμένοιἀπ᾿τήθλίψη,ἐνῶὁἀξιωματικόςπαρακολουθοῦσεἄγρυπνατίςκινήσειςτους.
ΣτόμεταξύοἱδύοΝοτάριοιἀπότόπαράπλευροοἴκημαπῆρανεἴδησηαὐτάπούγίνοντανκαίταραγμένοιμαζίμέμερικούςἄλλουςστενούςσυνεργάτεςτοῦΠατριάρχηπλησίασαντήνκεντρικήπύλη,μέσκοπόνάμποῦνμέσα.Ἡπαρουσίατόσωνστρατιωτῶντούςἔδωσενάκαταλάβουντίσυνέβαινε.
- Παίρνουν τόν Πατριάρχη μας!, φώναξε μέ πόνο ὁ Μαρκιανός καί ἐπιχείρησε νά περάση ἀνάμεσα ἀπό τή φρουρά. Ἕνα τεῖχος ὅμως ἀπό λόγχες τοὔφραξε τό δρόμο. Δέν ἐπέτρεψαν σέ κανένα νά μπῆ μέσα. Τό Μαρτύριο, πού ἐπέμενε περισσότερο, τόν ἔσπρωξαν βάρβαρα καί σήκωσαν κατεπάνω του ἀπειλητικά τίς λόγχες!
Ἐντῷμεταξύἐπάνωἡἑτοιμασίατελείωνε.
- Παιδί μου, παρακάλεσε ὁ θεῖος Παῦλος τόν Διάκονο, βάλε καί τό χονδρό φαιλόνιον μαζί μου. Χειμών ἔρχεται καί οἱ τόποι τῆς ἐξορίας εἶναι πάντοτε μακράν. Βάλε καί τάς περγαμηνάς, κάλαμον καί μελάνι.
Στότέλοςἀποσύρθηκεγιάλίγαλεπτάστόπαρεκκλήσιογιάτήντελευταίαπροσευχήπρίντόταξίδιτῆςἐξορίας.ἘκεῖγέμισεδάκρυατάπόδιατοῦἘσταυρωμένου.
- “Μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, Κύριε”, Τόν ἱκέτευσε. Συνόδευσόν με ἐν τῇ ἐξορία μου διά τό Ὄνομά Σου τό ἅγιον πάσχω. Σκέπασον ὑπό τήν κραταιάν σκέπην Σου τό ποίμνιόν Σου καί τήρησον τήν πρός Σέ πίστιν του κραταιάν καί ἀλώβητον.
Ἐνῶἔβγαινεἀπότόπαρεκκλήσιο,ψυθύρισεστόΔιάκονο:
- Πίσω ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἁγίας Προθέσεως ἔχω τρεῖς ἐπιστολάς. Φρόντισε, παιδί μου, νά παραδοθοῦν στούς Νοταρίους. Ἡ τρίτη ν᾿ ἀναγνωσθῆ κρυφίως εἰς ὅλους τούς πιστούς.
ΣέλίγοὁθεσπέσιοςΠαῦλοςὁδηγήθηκεστήνκλειστήἅμαξαπούπερίμενεκάτω.Ποῦθάπήγαιναν;Ἄγνωστο.
ΟἱΝοτάριοι.Καίοἱἄλλοιστενοίσυνεργάτεςτουδένμπόρεσαννάπλησιάσουν,οὔτεκἄνγιάνά τοῦφιλήσουνγιάτελευταίαφοράτόχέρι.ὉΠατριάρχηςἔκανετόνΣταυρότουκοιτάζονταςπρόςτήμεγάληἐκκλησία,πού ὁσκοτεινόςτηςὄγκοςφάνταζεμεγαλόπρεποςμέσαστόσκοτάδι.Σήκωσετό χέριτου,τούςεὐλόγησεκαίμπῆκεἀποφασιστικάστήνἅμαξα.
Ἔπρεπενάβαδίσημέκαρτερίατόδρόμοτῆςἐξορίας,ὅπωςτόἐπέτρεψεὁΘεός.Ἄλλωστε“τί γλυκύτερονὡς πάσχεινὑπέρ Χριστοῦ”;ΕἶχεἀπόλυτηἐμπιστοσύνηστόνἀλάθητοΘεό.
Σέλίγοἡσυνοδείαχάθηκεμέςστόσκοτάδι...
συνεχίζεται....
Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι
κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Ἀπότό βιβλίο: “ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ”
Διατίθεταιεἰς τήν Ἱεράν Μονήν
ΠαναγίαςΒαρνάκοβας Ἱερᾶς ΜητροπόλεωςΦωκίδος
Εὐπάλιον– Δωρίδος
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου